ΦΙΑΣΚΟ

Μεγάλο φιάσκο το χθεσινοβραδινό. Δεν χαίρομαι όμως. Λυπάμαι. Έχω πέσει σχεδόν σε κατάθλιψη. Η ζωή συνεχίζεται με ανοιχτά ή με σβηστά φώτα δεν έχει σημασία. Βλέπω τα παιδιά μου που τρέχουνε αμέριμνα στην αυλή της γιαγιάς και κάτι μου πλακώνει το στήθος.

Σε τι σκατά κόσμο τα φέραμε ? Φοβάμαι. Γιά πρώτη φορά στη ζωή μου νοιώθω τέτοιο φόβο. Τρόμο. Όσο μεγαλώνουν αυτό τόσο μεγαλώνει αυτός ο φόβος μέσα μου. Είναι κι αυτή η κωλοσυννεφιά ... Πάλι θα βρέξει.

Η πορεία του καθενός μας είναι μοναχική. Μία ευθεία γραμμή. Χιλιάδες, εκατομμύρια παράλληλες γραμμμές που δεν πρόκειται να συναντηθούν ποτέ. Αφόρητο να μη ξέρεις από που ξεκίνησες και που θα καταλήξεις.

Όσα φώτα και να σβήσεις δεν σώνεται η κατάσταση. Θα ταμπουρωθώ μέσα στο σπιτάκι μου, αυτό μόνο μπορώ να προστατεύσω, δεν ξέρω καν αν μπορώ να το σώσω, θα φυλάξω την οικογένεια μου, δεν μπορώ παραπάνω, με καταλαβαίνεις έτσι ?