ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΚΡΑΥΓΗ

Ο πατέρας μου είναι τώρα συνταξιούχος και πάνω από όλα ζωντανός. Ηλεκτροσυγκολητής και γιά δεκαετίες εργαζόμενος στα ναυπηγεία. Πριν αρκετά χρόνια μας είχε κοπεί η μισή ζωή όταν μας ειδοποίησαν ότι χτύπησε. Ευτυχώς την γλύτωσε με μιά σπασμένη λεκάνη πέφτοντας από μιά σκαλωσιά.

Μας μιλούσε συνεχώς γιά τα διπύθμενα και το πόσο δύσκολο ήταν να κάνεις ηλεκτροσυγκόληση εκεί μέσα. Τα διπύθμενα με απλά λόγια είναι εκείνα τα πλοία που έχουν ένα μικρό κενό διαμέρισμα (ίσα ίσα που χωρά εκεί μέσα ένας άνθρωπος με την πλάτη στα τοιχώματα) ανάμεσα στον εσωτερικό και τον εξωτερικό πυθμένα.

Εγώ να σας πω την αλήθεια από το ένα αυτί μου μπαίνανε από το άλλο μου βγαίνανε τα λόγια του και τα παράπονα του, τσέπωνα το χαρτζηλίκι και την έκανα με την παρέα. Μεγαλώνοντας και παρακολουθώντας στενά την επικαιρότητα και τα όλο και συνεχώς αυξανόμενα ατυχήματα σε ναυπηγεία κατάλαβα με τι κόπο αλλά και τρόμο έβγαινε αυτό το χαρτζηλίκι.

Αυτό το χαρτζηλίκι προσπάθησαν εχτές να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους οι άτυχοι εργάτες στο ναυπηγείο στη Ζώνη του Περάματος. Δυστυχώς τα παιδιά τους δεν θα τους ξαναδούν, το χαρτζηλίκι τους θα το αναλάβει ένα ψυχρό ασφαλιστικό ταμείο, ίσως και κάποια κρατική βοήθεια.

Θα ψάξουν για τα αίτια τώρα, ίσως τα επιφανειακά να τα εντοπίσουν και να τιμωρήσουν τους ενόχους. Τα βαθύτερα όμως καθώς και τους ηθικούς αυτουργούς δεν θα τους αγγίξει κανείς.

Αυτοι τρώγανε και πίνανε εχτές γιορτάζοντας μιά δημοκρατία που έχουν κόψει και ράψει στα μέτρα τους ...