22 ΜΕΡΕΣ ΚΩΛΟΤΡΙΧΕΣ

Σήμερα το blog κλείνει 22 μέρες λειτουργίας. Χεστήκατε θα μου πείτε κι εγώ χέστηκα απλά δεν είχα τι να γράψω. Έτσι λοιπόν είπα να κάνω σήμερα γενέθλια να περάσει και η ώρα να κάνω και έναν απολογισμό και μετά να πέσω γιά ύπνο.

Μέσα λοιπόν σε αυτές τις 22 ημέρες γράφτηκαν 57 posts. Αν γραφόντουσαν 22 και είχαμε και 22 του μήνα τότε θα έπρεπε να ήμουν και 22 χρονών. Αλλά αν ήμουν 22 χρονών σιγά να μην καθόμουνα να γράφω παπαριές, γκόμενες θα κυνήγαγα ή θα πήγαινα γιά κανένα ψάρεμα.

Ας δούμε όμως τους σημαντικότερους σταθμούς της πορείας αυτού του ιστολογίου. Όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα κανέναν. Η πορεία όμως συνεχίζεται και ίσως κάποια στιγμή υπάρξει ένας σημαντικός σταθμός, είτε ο 902 είτε ο διαστημικός σταθμός Μίρ, έστω ο σταθμός του Μονάχου. Σταθμός νά΄ναι κι ότι να΄ναι.

Στα 57 αυτά posts που συγγράφηκαν μέσα σε αυτές τις 22 ημέρες περικλείεται όλη εκείνη η πολυχεύμων πηγή του φωτός, περικλείεται όλη η δημιουργία η αισθητική και η λειτουργικότητα ενός επαγγελματικού χώρου που θέλει να προσφέρει μοναδική εμπειρία και άνεση, περικλείεται όλη η ζωή και η ιστορική πορεία της Xίου ανά δεκαετία στον αιώνα που πέρασε, περικλείεται όλη η νεότερη ιστορία της Κούβας και ιδιαίτερα η εποχή της επανάστασης. (Αυτά τα έκανα copy paste από google βάζοντας τις λέξεις "περικλείεται όλη").

Μέσα σε αυτές τις 22 ημέρες γνώρισα την αγάπη του κόσμου, γνώρισα φίλες και φίλους, γνώρισα την απονιά το μίσος και τη ζήλεια, γνώρισα από πίσω έναν παλιό συμμαθητή που περπατούσε αμέριμνος στην πλατεία Κολιάτσου, αλλά δεν έβγαλα ούτε μιά γκόμενα και αυτό περιλαμβάνεται στα αρνητικά του blog αυτού. Προσεχώς καλύτερα.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους γονείς μου, μιά τρίτη μου εξαδέρφη την Αριστέα που με άφησε να τις πιάσω το βυζί όταν ήμασταν μικρά δίνοντας τις εκατό δραχμές (0.30 λεπτά του ευρώ), τον πρώτο μου δάσκαλο στο δημοτικό που ούτε καν θυμάμαι ποιός και πως ήταν και τέλος τον Βασίλη Χατζηπαναγή γιά τη διαφήμιση του BECEL PROACTIVE. Όλοι αυτοί διαμόρφωσαν το χαρακτήρα μου, επιρρέασαν το γραπτό και προφορικό μου λόγο, ώστε να απολαμβάνετε εσείς σήμερα τα κείμενα μου τζάμπα και βερεσέ δανεικά και αγύριστα. Αχάριστοι όλοι σας.

Μου εύχομαι λοιπόν οι 22 αυτές ημέρες να γίνουν 23 (ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει) και τα 57 posts να γίνουν 52, σκέφτομαι να κόψω κάποια που είναι παντελώς μαλακίες. Εύχομαι επίσης να δεκαπλασιαστούν οι επισκέπτες, να ξεπεράσουν τους 25.000.000 που σημαίνει ότι θα έχει λυθεί και το πρόβλημα της υπογεννητικότητας ή ίσως ότι με διαβάζουν και μερικοί Κινέζοι.

Μέσα λοιπόν σε αυτό το κλίμα της χαράς της ευφορίας της παγκοσμιοποίησης και του αντισημιτισμού, σηκώνω το ποτήρι και πίνω εις υγείαν των 22 αυτών γόνιμων ημερών, των 57 posts που άλλαξαν τον κόσμο και κάνω μιάν ευχή : Εύχομαι να βγω ψεύτης.

Και του χρόνου.

(Στη φωτό η κοπέλα δε βρήκε στο ψιλικατζίδικο δεύτερο κεράκι με το 2 και πήρε το 4)