Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ "ΒΑΓΟΝΙ"

Απόγευμα στην πλατεία λίγο πιό κάτω από τα εργαστήρια της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών στο Γουδή.

Έχω φύγει γιά λίγο από το Παίδων όπου έχω τον μικρό γιά να φάω εκεί σε ένα σουβλατζίδικο. Δεν πίνω συχνά αλλά εκείνη την στιγμή ήμουν πολύ νταουνιασμένος και μαζί με τα πιτόγυρα χτύπησα και κάτι μπίρες. Amstel πίνω αν σας ενδιαφέρει.

Κάποια στιγμή σκάει μύτη ένας τύπος γύρω στα 50 αδύνατος, καλοχτενισμένος, καλοντυμένος και καλοσιδερωμένος με μαύρο γιαλί ηλίου και φαίνεται σαν να παίρνει θέση γιά να ξεκινήσει κάτι.

Ξεκινά λοιπόν μιά απίστευτη βόλτα η οποία άρχιζε από ένα συγκεκριμένο πλακάκι της πλατείας και τελείωνε σε κάποιο πάλι συγκεκριμένο πάντα σε ευθεία γραμμή. Μόλις έφτανε στα δύο αυτά πλακάκια τα οποία όριζαν την αρχή και το τέλος της βόλτας του (και αντίστροφα) έπερνε μιά στροφή και συνέχιζε και δώστου πάλι από την αρχή και ξανά και ξανά.

Τον παρατηρούσα όσο έτρωγα και έπινα τις μπίρες με διάθεση όχι χλευαστική αλλά προσπαθώντας να καταλάβω τι έκρυβε μέσα στο σκοτεινό λαβύρινθο του μυαλού και της ψυχής του και γιατί έκανε την ιδιόρυθμη αυτή "βόλτα".

Δεν έβγαλα κανένα συμπέρασμα, παρά μόνο ότι ίσως κι εγώ στην ίδια (ή και χειρότερη) κατάσταση να βρίσκομαι αυτόν τον καιρό με μιά ζωή που δεν διαφέρει σε τίποτε από την ευθεία νοητή γραμμή που διασχίζει μονότονα φαντάζομαι σε καθημερινή βάση ο φίλος μας ο καλοσιδερωμένος στην μικρή πλατεία.

Πλήρωσα και έφυγα ενώ αυτός συνέχιζε ατάραχος την πορεία του. Ανεβαίνοντας την Μικράς Ασίας τα μάτια μου βουρκώσανε, όχι γιατί τον λυπήθηκα. Απλά λυπήθηκα τον εαυτό μου.

Τουλάχιστον ο δικός μου είχε μιά αρχή και ένα τέλος στην ευθεία πορεία του ...